Eindelijk even de mogelijkheid om naar Swedru te gaan, dat is waarschijnlijk de dichtstbijzijnde internet mogelijkheid. Het is best een eindje rijden met trotro en/of taxi, dus ben ik zeker niet iedere dag. Deze keer zal het echt een warboel van verhalen worden, want ik heb geen idee meer wat ik de afgelopen twee weken (ongeveer) gedaan heb.

Onze laatste dag in Kasoa hebben we (Joris, Rosa en ik) alle weeskinderen en wat begeleiding meegenomen naar een strand in Accra. We hadden een busje gehuurd, en ze hadden ons verzekerd dat het een grote bus zou zijn waar alle kinderen in zouden passen. Dit was uiteraard niet het geval. Ze hadden gewoon een trotro gehuurd, en de oudere jongens moesten zelfstandig naar het strand komen omdat we er niet allemaal in pasten. Inmiddels begin ik aan dit soort "eigenaardigheden" te wennen (in de taxi naar "het overstappunt" voor Swedru zaten we -Rike, uit Duitsland, en ik- met z'n tweeen op de bijrijdersstoel, vier mensen op de achterbank en iemand in de achterbak met de achterdeur open. African way of life! Heerlijk!). Het strand vonden de kinderen helemaal geweldig, en wij hadden ook een super leuke dag. 's Avonds zijn we uit eten geweest met Auntie Rose (de bazin van het weeshuis) en haar dochters Vivian en Jennifer (zij vond het geweldig dat we dezelfde naam hebben). Al met al een meer dan geslaagde dag. Helaas is het niet mogelijk om de kinderen van dit weeshuis mee te nemen naar het strand, dat zijn er gewoon veel te veel!

Zondag vroeg werden we om ZEVEN UUR 's morgens opgehaald door Tina (van de organisatie) en gingen we eerst mij terugbrengen naar Awkwaakaa en ik wilde Rosa graag laten zien hoe ik daar leef, dus heb ik haar een soort van rondgeleid (ik had hulp van alle kleine kinderen, maar goed). Het afscheid was een heel klein beetje moeilijk, maar de kans is heel groot dat ik m'n laatste zaterdag weer even terug ga en dan echt afscheid neem. Terug op "het oude nest" was iedereen zo blij me te zien, de kinderen riepen allemaal mijn naam toen ik de auto uitstapte en ik had amper nog een idee wie iedereen was (heel slecht ja, maar inmiddels weet ik het weer!). Dus een warm welkom, en de dagen daarna (toen ik alleen was) waren ontzettend vermoeiend. Ik was de enige obruni (blanke) in het dorp en misschien wel de wijde omgeving, dus iedereen wilde mijn aandacht en met me spelen/praten/knuffelen/dansen. Het was ook wel fijn om alleen te zijn, maar gelukkig ben ik al een hele tijd in het gezelschap van Lotte, Simone en Bart uit Nederland en Rike uit Duitsland (zij is hier via een andere organisatie, dus ik wist niet dat zij ook zou komen): HOI JONGENS!

Van het weekend ben ik niet weggeweest, en was ik ook niet van plan. Rike ging naar een vriendin in Accra, en de anderen zouden naar Cape Coast (waar ik dus al twee keer ben geweest, dat is wel genoeg) gaan maar Bart en Simone waren ziek. De afgelopen dagen heb ik vooral veel met de kinderen gespeeld. Ik heb ze wat spelletjes geleerd zoals Chinese Muur, poortentik, twister (getekend in het zand) en bokspringtikkertje. Ze vinden vooral Annemaria Koekoek een heel leuk spel, dus dat spelen we nu dagelijks de hele dag door. Zelfs de leraren vinden het leuk, alleen die zijn dan weer zo flauw om nee te zeggen als ik vraag of ze mee willen doen... Diep van binnen...

Dit wordt echt zo'n onsamenhangend verhaal als ik had verwacht. Gister vroegen de jongens of ik mee wilde spelen met voetbal, dus ik ja zeggen en me helemaal omkleden en op naar het voetbalveld. Ik heb de bal welgeteld 1 keer aangeraakt, en dat was met de aftrap... Ze wisten of niet dat ik meedeed (terwijl ze me speciaal vroegen?) of ze vonden me heel slecht. Het was ook niet echt voetbal. Degene met de bal rende naar het doel en scoorde (of niet) maar keek niet op of om naar teamgenootjes. Ben er vrij snel meegestopt, hopelijk krijg ik voor ik wegga nog een tweede kans.

De afgelopen twee weken waren examens op school, en dat gaat er een tikkeltje anders aan toe dan op scholen in Nederland. Sowieso zijn het overgangsexamens, en ze zijn heel belangrijk maar voor de toets begint moet de leraar eerst nog even aan een andere leraar vragen hoeveel vragen de toets eigenlijk telt (alsof ie dat zelf niet kan lezen) en hoe lang de toets duurt. Hele goede voorbereiding dus. Vervolgens duurt het een kwartier voordat iedereen een pen of potlood heeft en dan kunnen we eindelijk beginnen. Maar eerst wachten totdat iedereen zijn of haar naam op het blaadje heeft geschreven (dat schijnt de moeilijkste opdracht van allemaal te zijn). Eindelijk beginnen, en dan blijkt er in het hele lokaal maar 1 gum te zijn. De kinderen moeten de leraar om de gum vragen als ze het fout hebben, dus het is nooit echt stil in het "lokaal" (alleen klas 6 en de kleuterklas hebben een echt lokaal met muren van cement, de rest krijgt les in een soort houten hok). Dat komt ook doordat de leraren met elkaar in het lokaal gaan staan en vrolijk hun weekend gaan bespreken (ze kunnen niet veel gedaan hebben in het weekend, want ze wonen ook op het terrein van het weeshuis en zien elkaar dus altijd). Ik ben heel benieuwd naar hoeveel kinderen er nou over mogen naar de volgende klas, ik denk dat er veel blijven zitten en dat is niet omdat ze zo dom zijn...

Vorige week was er een dag geen les, omdat de leraren (beste reden ooit) de examens moesten nakijken. Ook dit gaat heel anders dan in Nederland. De leraren kijken inderdaad de examens na, maar er zijn zoveel examens dat de leerlingen ook mee moeten helpen (wat betekent dat als jij in klas 6 zit en je beste vriend in klas 5 en je kijkt die klas na, je gewoon dingen goed kunt rekenen die fout zijn ze controleren het niet). Ik heb een leraar geholpen, en hij vroeg me serieus of ik kan nakijken... Uh ja, dat kan ik wel. Maar toch weer een goed ding gedaan die dag.

Vanmorgen was er geen les, want de leraren hadden een lerarenmeeting (ze hebben altijd een lerarenmeeting, want ze zijn naast collega's ook vrienden dus ik begreep niet helemaal waarom er een speciale meeting moet komen). Klas 5 en 6 hadden dus ook geen leraar, en Lotte en ik besloten ze een paar spelletjes met ze te gaan doen. We begonnen met galgje, een groot succes maar na een stuk of 6 woorden wilde ze wel iets uitdagenders. Oke. Commando pinkelen maar eens proberen dan. Eerst begrepen ze er drie keer niks van, maar ook dit werd een groot succes. Na een heleboel potjes ben ik er maar mee gestopt, want mijn stem was een beetje naar de knoppen geraakt. Ik begrijp nu ook waarom sommige leraren in de klas slapen, lesgeven hier is zo vermoeiend. Die kinderen kennen geen grenzen, luisteren amper (tenzij je ze slaat, en zelfs dan maar voor een paar minuten, en ik ga die kinderen absoluut niet slaan) en ze begrijpen dingen ook niet zo heel snel. Uiteindelijk waren kinderen zo goed dat het voor mij te moeilijk werd om ze "af" te krijgen.

En nu ben ik hier met Rike in Swedru, want we wilden er gewoon even uit. De kindjes waren bang dat ik niet meer terugkwam, zo schattig. Maar met alleen m'n rugzak kom ik niet heel ver, dus ik heb ze gerustgesteld.

Dit weekend ga ik met Lotte, Simone en Bart naar de Volta (of iets dergelijks, stiekem weet ik niet eens wat het precies is).

En ik ben waarschijnlijk heel veel vergeten, want ik heb veel meer dan dit gedaan dan de afgelopen twee weken. Ik weet het gewoon niet meer!

Groetjes uit Ghana!