Hij is aangebroken. Mijn allerlaatste week in Ghana. En iedereen maar vragen waarom ik niet langer kan blijven. Nou schatjes in Nederland moeten de kinderen ook gewoon naar school. Ja wij rijke (vraagtekens) blanke moeten ook slim worden. Nou oké, kom je dan volgend jaar terug? Dat jullie denken dat wij blanken rijk zijn, betekent niet dat dat ook zo is.

Mijn eigen Ghanese ziekenhuis bezoek

Maandag 12 augustus was het zover. Mijn laatste maandagmiddag in Ghana zou ik doorbrengen in de plaatselijke kliniek van het pitoreske Awkwakaa (aanrader voor als je Ghana eens een bezoek wilt brengen). We konden er met ons eigen vervoer, de benenwagen heen en als ik flauw zou vallen had ik een probleem want daarna gaat lopen nogal lastig. Met weinig moed naar binnen gestapt, een spreekwoordelijk halfuur naar de consultenkamer gezocht et voila. "Ik denk dat ik malaria heb." "Hoe weet je dat?" "Ja dat weet ik dus niet, daarom ben ik hier." Grapjas die dokter. Maar goed, prikte ie in me duim, gelukkig maar vijf keer mis geeft niet. Was ook vergeten te vertellen dat ik bang was en misschien flauw was gevallen, was ik niet vergeten maar de dokter geloofde me gewoon niet. En terwijl hij serieuze vragen over mijn gezondheid, waarvoor ik immers kwam zou moeten vragen besloot hij mijn Ghanese bijnaam (iedereen kent die naam) te gebruiken en me een paar vragen te stellen over mijn geloof. "Jenni Jenni ga je naar de kerk?" Hier kon ik uiteraard niet het goede antwoord gegeven, en het gesprek werd vervolgd met een preek over dat ik wel moet gaan, toen beloofde ik maar dat ik in Nederland zou gaan. Daar was meneer het mee eens, en stelde mij nog een laaste vraag "Who created you?" En ik vroeg me even af waarom ik in vredesnaam moest uitleggen hoe je op aarde komt aan een dókter. Maar het kwartje viel net op tijd, het antwoord is natuurlijk "God". Tussen neus en lippen door kwam ook de uitslag, ik had "hmmm" malaria. Dat kan dus een ja of een nee zijn dus ik was geen stap verder, wel 20 cedi armer (contant betaald aan de dokter, hoe handig) en een halve apotheek rijker. Dat werd slikken voor m'n leven.

Woensdag

Deze dag was ik nog steeds ziek, niet dat ze daar rekening mee hielden want in Ghana kan je alleen blij zijn. "How are you?" "I'm fine?" Okay waarom kijk je dan zo verdrietig? Ze zeggen gewoon altijd dat het goed gaat, en als jij zegt dat het niet goed met je gaat zeggen ze "I'm sorry" en lopen door. Kon ik maar zeggen dat het goed met me ging!

's Morgens gingen we met bijna alle kleine kinderen naar het grote park, een voetbalveld vlakbij de plaatselijke school. Ballen mee, kinderen geteld (nee dat niet) en huppakee gaan met die banaan. Kinderen door de dolle heen, luisterde voor geen meter er wij maar groepjes proberen te maken. Het lukte beter dan de vorige keer, en we gingen in drie grote kringen overgooien, lummelen en meer van dat soort spelletjes met een bal. Zo'n beetje het enige qua handbal wat ik in twee maanden tijd heb gedaan, mijn grote plannen om echt handbal training te geven zijn verre van gelukt maar desalniettemin heb ik kunnen sporten met de kinderen en dat was ook waar ik voor kwam. Na het overgooien had ik er genoeg van en ging terug naar m'n kamer om m'n papegaaienbellenblazen te tellen. Toen de kinderen terug kwamen kregen alle kinderen een bellenblaas, en toen ze op waren de andere kinderen een boxballon. Alweer kindjes blij gemaakt. Andere vrijwilligers iets minder, want op de bellenblaas zat een fluitje en daar waren de kinderen vrij vlot achter. Al met al ging alles natuurlijk snel kapot, en na zo'n drie dagen waren we van al dat getetter af want toen waren alle bellenblazen kapot of kwijt. Al dat gesjouw met die bellenblazen was het meer dan waard, de kinderen vonden het geweldig en zelfs de oudere kinderen schroomde niet om aan "Jenni Jenni" te vragen of ze er ook één mogen. Tuurlijk kindje, het is jouw dag vandaag.

Lotte's verjaardag

Je hebt mensen met mazzel, en je hebt mensen met heel veel mazzel. Lotte is zo'n laatste persoon. In het zonnetje je laten toezingen door 80 Afrikaanse kinderen, gelukkiger dan toen zal ze zich nooit meer voelen. Afgelopen donderdag was Loetta jarig, en ze werd eindelijk volwassen (op papier dan, de rest laat ik in het midden). Nogmaals GEFELICITEERD LOETTA. Uiteraard hadden we de hele dag feest en kregen de kinderen twee knuffels in plaats van één. Nee grapje, we begonnen gewoon de dag normaal met de dingen die we altijd doen (zie blogbericht "Het vervolg" en vergeet het schooltijd gedeelte want het is al een tijdje vakantie) en 's middags kwam Ataa (goeie ouwe Ataa die selfies van zichzelf maakte met Lottes mobiel) terug uit Swedru en had van Lottes geld (uiteraard) voor alle kindjes koekjes en warme chocolademelk in een zakje (uiteraard) gekocht. Dit heeft ze uiteraard uitgedeeld en we hadden weer kinderen blij gemaakt. Afrikaanse kinderen blij maken is zo makkelijk, geef ze chocolademelk en koek en ze zijn stil. Doe mij maar tien van die kinderen. De rest van de dag verliep vlotjes.

's Avonds was het PARTYTIMEEEEE. Kofi (de jongen die ons eten maakte en voorheen ook naar our house bracht, maar de laatste weken stuurde ie een kindje naar MIJ toe en die zei dan "Jennyfah Bla Kofi is calling you" vraag me niet waarom, maar ik was altijd de pineut) besloot zijn systeem naar de veranda van de slaapzalen te verhuizen en de party kon beginnen. En als je denkt dat je een leuke partyvakantie in Bulgarije, Spanje, Griekenland of Renesse hebt gehad heb je het helemaal mis: want er is niks leukers dan dansen met Ghanezen! We hebben weer de avond van ons leven gehad, en de kinderen ook. Ze kunnen niet alleen goed dansen, ze kunnen ook láng dansen. Toen wij moe waren en niet naar bed gingen omdat we wilden blijven, gingen onze vriendjes Steven, Dida, Michael, Theresa, Linda, Mary, Clara en ga zo maar door gewoon nog even door. Al met al had Lotte een meer dan geslaagd verjaardagsfeest, één om nooit meer te vergeten Lotje!

Vrijdag

Zoals jullie vast nog wel weten heb ik ook twee weken in een weeshuis in Kasoa gezeten, en ik had ze daar beloofd om nog één keer terug te komen voor ik terug naar Holland zou gaan. Dus ik besloot vandaag Jackey Jacob mee te vragen (ik ben nog steeds bang om alleen met de trotro te gaan, de weg kwijt raken is makkelijk in Ghana ook al wilt IEDEREEN je helpen en willen ze daar NIKS voor terug, had je niet gedacht he? neem je vooroordelen over Ghanezen maar lekker terug) en gingen we met Ryke (die in de trotro tot Accra bleef zitten op naar Kasoa). Ik was natuurlijk de enige die wist hoe het dorpje waar het echt stond heet (moeilijk naam) en uiteraard, als heel vreemd europeaan sprak ik het verkeerd uit en moest de hele trotro lachen. Grappig hoor jongens, als compensatie heb ik Jacob Scheveningen geleerd maar hoe moet nog even oefenen. Skavenigen is het nog niet helemaal. Maar goed, ze begrepen me wel want we werden bij de goede straat afgezet. Buiten de poort stonden al kinderen te wachten, alsof ze wisten dat ik kwam en wonder boven wonder (en gelukkig!) wisten ze m'n naam nog. Ik had ballonnen, stickers, ganzenbord, mens erger je niet en kaarten meegenomen dus kinderen blij met mijn cadeautjes. Zijn nog zo'n anderhalf uur gebleven, bijgekletst, Jacob alles laten zien (Kasoa is heel anders dan Awkwakaa dus het was rete interessant voor hem). En toen we een cola hadden gescored gingen we terug. Gelukkig liet hij me helemaal niet achter in de trotro zodat hij films kon kijken... Dus moest ik de helft van de weg alsnog alleen doen, dankjewel sir Jacob. Grapje, het was makkelijk en had 't al eens eerder gedaan en hij heeft duizend keer tegen de mate gezegd waar ik eruit moet (voor het geval ik dat zelf niet wist?) en dat ie goed op me moet letten (want je kunt ook zo lekker weglopen in een bomvolle trotro). Toch wel schattig.

Zaterdag hebben we gekoeteld zoals altijd en zondag was het tijd voor afscheid. Mijn beste vriend Steven (voor als jullie die nog niet kenden, ik had 'm beloofd in Nederland over hem te vertellen en ik hou me graag aan m'n beloftes dus bij deze: STEVEN!) was het weekend weg (naar een vriend of zo, normaal zit Steven ook niet in het weeshuis maar op school in Swedru alleen omdat het vakantie is moest ie weg en in de vakantie zit ie dus in het weeshuis zich te vervelen met z'n beste maatje Dida. Onee ik ben ook z'n beste maatje. Dida is een half, ik ben een half en samen zijn we z'n beste vriend) maar kwam speciaal voor mij voor een paar uur met trotro naar Awkwakaa om afscheid te nemen. Echte vriendschap bestaat nog! Na het afscheid met Steven drong het pas tot me door dat m'n twee maanden er echt op zaten. En ik wilde nog helemaal niet naar huis.

Om 12:00u zou Seth van de organisatie ons ophalen, maar Seth is een Afrikaan dus Seth kwam om 15:00u. Toen moesten wij ons haastten, maar híj was toch degene die te laat kwam? Het afscheid viel me alles mee, de kinderen gingen Thank you madam Jennyfah zingen en daarna knuffelen (Michael: 5 knuffels: score!), maar ik had gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben, maar dat kwam later pas. In de auto naar het hostel kwamen de tranen pas, en van Rome naar Amsterdam in het vliegtuig zat ik ook in m'n eentje te huilen op m'n stoeltje.

Van Accra naar Rome vloog ik met m'n beste matties, en van Rome naar huis was ik ook niet alleen maar besloot een invasie rasechte Chinezen met mij te vliegen én zich te nestelen op de stoelen rond om mij. Soms had ik het idee dat ik net terug van twee maanden China kwam. Maar ik kwam toch echt uit Ghana, en ik wilde en wil zo graag terug.

Komen we ook gelijk bij dat punt: Ja ik ga terug. Sowieso binnen vijf jaar, maar het liefst over twee jaar al (volgende zomer is niet haalbaar geloof ik). Verder ben ik ook van plan om sponseracties te houden, want ja het lijkt erop dat het weeshuis heel rijk is. Maar al die gebouwen, speeltuinen, klaslokalen, polythanks zijn gedoneerd door vrijwilligers en dus niet uit zak betaald. Er zijn maanden waarin de kinderen elke dag moeten huilen omdat er geen eten is, en dat wil ik niet nog een keer laten gebeuren. Ik heb geen concrete plannen, maar ideeën zijn meer dan welkom. Zodra ik meer nieuws heb komt dat uiteraard op deze blog en op FaceBook.

Bij deze wil ik iedereen die mijn blog heeft bekeken en ik hoop dat ik op z'n minst één iemand aan het denken heb gezet. Mocht je plannen hebben om naar Ghana te vertekken: tell me! En twijfel niet, gewoon doen, je gaat de tijd van je leven hebben.

Bedankt voor het lezen, ik vond het erg leuk om jullie vanuit Nederland en Ghana op de hoogte te houden van mijn avonturen. En jullie horen hopelijk snel meer over mijn sponseracties!

Jennifer

PS: Ik heb wat foto's op m'n blog gezet