Olifanten voor Ghana!

Hoi!

Dat is een hele tijd geleden! Maar ik wilde even melden dat ik van 16 juli t/m 26 augustus weer te vinden ben in Ghana!

Wil je iets betekenen voor de kinderen in het Nyameyke Childrens Home waar ik verbleef? Dat kan! Via mijn facebookpagina Olifanten voor Ghana bied ik zelfgehaakte olifantjes aan, en de volledige opbrengst van deze actie gaat naar de meest geweldige kinderen op aarde. Ik zal terplekke bekijken wat de kinderen het meest nodig hebben (denk aan klamboes, zeep, handdoeken, eten, medicijnen) en contact op nemen met vrijwilligers die voor 16 juli nog in Akwakwaa zijn, om te kijken of ik iets uit Nederland mee moet nemen.

Hopelijk kan ik je blij maken met een olifantje, en misschien tot een volgende blog!

Filmpje!

http://www.youtube.com/watch?v=baWrpy5_7ec

De allerlaatste week

Hij is aangebroken. Mijn allerlaatste week in Ghana. En iedereen maar vragen waarom ik niet langer kan blijven. Nou schatjes in Nederland moeten de kinderen ook gewoon naar school. Ja wij rijke (vraagtekens) blanke moeten ook slim worden. Nou oké, kom je dan volgend jaar terug? Dat jullie denken dat wij blanken rijk zijn, betekent niet dat dat ook zo is.

Mijn eigen Ghanese ziekenhuis bezoek

Maandag 12 augustus was het zover. Mijn laatste maandagmiddag in Ghana zou ik doorbrengen in de plaatselijke kliniek van het pitoreske Awkwakaa (aanrader voor als je Ghana eens een bezoek wilt brengen). We konden er met ons eigen vervoer, de benenwagen heen en als ik flauw zou vallen had ik een probleem want daarna gaat lopen nogal lastig. Met weinig moed naar binnen gestapt, een spreekwoordelijk halfuur naar de consultenkamer gezocht et voila. "Ik denk dat ik malaria heb." "Hoe weet je dat?" "Ja dat weet ik dus niet, daarom ben ik hier." Grapjas die dokter. Maar goed, prikte ie in me duim, gelukkig maar vijf keer mis geeft niet. Was ook vergeten te vertellen dat ik bang was en misschien flauw was gevallen, was ik niet vergeten maar de dokter geloofde me gewoon niet. En terwijl hij serieuze vragen over mijn gezondheid, waarvoor ik immers kwam zou moeten vragen besloot hij mijn Ghanese bijnaam (iedereen kent die naam) te gebruiken en me een paar vragen te stellen over mijn geloof. "Jenni Jenni ga je naar de kerk?" Hier kon ik uiteraard niet het goede antwoord gegeven, en het gesprek werd vervolgd met een preek over dat ik wel moet gaan, toen beloofde ik maar dat ik in Nederland zou gaan. Daar was meneer het mee eens, en stelde mij nog een laaste vraag "Who created you?" En ik vroeg me even af waarom ik in vredesnaam moest uitleggen hoe je op aarde komt aan een dókter. Maar het kwartje viel net op tijd, het antwoord is natuurlijk "God". Tussen neus en lippen door kwam ook de uitslag, ik had "hmmm" malaria. Dat kan dus een ja of een nee zijn dus ik was geen stap verder, wel 20 cedi armer (contant betaald aan de dokter, hoe handig) en een halve apotheek rijker. Dat werd slikken voor m'n leven.

Woensdag

Deze dag was ik nog steeds ziek, niet dat ze daar rekening mee hielden want in Ghana kan je alleen blij zijn. "How are you?" "I'm fine?" Okay waarom kijk je dan zo verdrietig? Ze zeggen gewoon altijd dat het goed gaat, en als jij zegt dat het niet goed met je gaat zeggen ze "I'm sorry" en lopen door. Kon ik maar zeggen dat het goed met me ging!

's Morgens gingen we met bijna alle kleine kinderen naar het grote park, een voetbalveld vlakbij de plaatselijke school. Ballen mee, kinderen geteld (nee dat niet) en huppakee gaan met die banaan. Kinderen door de dolle heen, luisterde voor geen meter er wij maar groepjes proberen te maken. Het lukte beter dan de vorige keer, en we gingen in drie grote kringen overgooien, lummelen en meer van dat soort spelletjes met een bal. Zo'n beetje het enige qua handbal wat ik in twee maanden tijd heb gedaan, mijn grote plannen om echt handbal training te geven zijn verre van gelukt maar desalniettemin heb ik kunnen sporten met de kinderen en dat was ook waar ik voor kwam. Na het overgooien had ik er genoeg van en ging terug naar m'n kamer om m'n papegaaienbellenblazen te tellen. Toen de kinderen terug kwamen kregen alle kinderen een bellenblaas, en toen ze op waren de andere kinderen een boxballon. Alweer kindjes blij gemaakt. Andere vrijwilligers iets minder, want op de bellenblaas zat een fluitje en daar waren de kinderen vrij vlot achter. Al met al ging alles natuurlijk snel kapot, en na zo'n drie dagen waren we van al dat getetter af want toen waren alle bellenblazen kapot of kwijt. Al dat gesjouw met die bellenblazen was het meer dan waard, de kinderen vonden het geweldig en zelfs de oudere kinderen schroomde niet om aan "Jenni Jenni" te vragen of ze er ook één mogen. Tuurlijk kindje, het is jouw dag vandaag.

Lotte's verjaardag

Je hebt mensen met mazzel, en je hebt mensen met heel veel mazzel. Lotte is zo'n laatste persoon. In het zonnetje je laten toezingen door 80 Afrikaanse kinderen, gelukkiger dan toen zal ze zich nooit meer voelen. Afgelopen donderdag was Loetta jarig, en ze werd eindelijk volwassen (op papier dan, de rest laat ik in het midden). Nogmaals GEFELICITEERD LOETTA. Uiteraard hadden we de hele dag feest en kregen de kinderen twee knuffels in plaats van één. Nee grapje, we begonnen gewoon de dag normaal met de dingen die we altijd doen (zie blogbericht "Het vervolg" en vergeet het schooltijd gedeelte want het is al een tijdje vakantie) en 's middags kwam Ataa (goeie ouwe Ataa die selfies van zichzelf maakte met Lottes mobiel) terug uit Swedru en had van Lottes geld (uiteraard) voor alle kindjes koekjes en warme chocolademelk in een zakje (uiteraard) gekocht. Dit heeft ze uiteraard uitgedeeld en we hadden weer kinderen blij gemaakt. Afrikaanse kinderen blij maken is zo makkelijk, geef ze chocolademelk en koek en ze zijn stil. Doe mij maar tien van die kinderen. De rest van de dag verliep vlotjes.

's Avonds was het PARTYTIMEEEEE. Kofi (de jongen die ons eten maakte en voorheen ook naar our house bracht, maar de laatste weken stuurde ie een kindje naar MIJ toe en die zei dan "Jennyfah Bla Kofi is calling you" vraag me niet waarom, maar ik was altijd de pineut) besloot zijn systeem naar de veranda van de slaapzalen te verhuizen en de party kon beginnen. En als je denkt dat je een leuke partyvakantie in Bulgarije, Spanje, Griekenland of Renesse hebt gehad heb je het helemaal mis: want er is niks leukers dan dansen met Ghanezen! We hebben weer de avond van ons leven gehad, en de kinderen ook. Ze kunnen niet alleen goed dansen, ze kunnen ook láng dansen. Toen wij moe waren en niet naar bed gingen omdat we wilden blijven, gingen onze vriendjes Steven, Dida, Michael, Theresa, Linda, Mary, Clara en ga zo maar door gewoon nog even door. Al met al had Lotte een meer dan geslaagd verjaardagsfeest, één om nooit meer te vergeten Lotje!

Vrijdag

Zoals jullie vast nog wel weten heb ik ook twee weken in een weeshuis in Kasoa gezeten, en ik had ze daar beloofd om nog één keer terug te komen voor ik terug naar Holland zou gaan. Dus ik besloot vandaag Jackey Jacob mee te vragen (ik ben nog steeds bang om alleen met de trotro te gaan, de weg kwijt raken is makkelijk in Ghana ook al wilt IEDEREEN je helpen en willen ze daar NIKS voor terug, had je niet gedacht he? neem je vooroordelen over Ghanezen maar lekker terug) en gingen we met Ryke (die in de trotro tot Accra bleef zitten op naar Kasoa). Ik was natuurlijk de enige die wist hoe het dorpje waar het echt stond heet (moeilijk naam) en uiteraard, als heel vreemd europeaan sprak ik het verkeerd uit en moest de hele trotro lachen. Grappig hoor jongens, als compensatie heb ik Jacob Scheveningen geleerd maar hoe moet nog even oefenen. Skavenigen is het nog niet helemaal. Maar goed, ze begrepen me wel want we werden bij de goede straat afgezet. Buiten de poort stonden al kinderen te wachten, alsof ze wisten dat ik kwam en wonder boven wonder (en gelukkig!) wisten ze m'n naam nog. Ik had ballonnen, stickers, ganzenbord, mens erger je niet en kaarten meegenomen dus kinderen blij met mijn cadeautjes. Zijn nog zo'n anderhalf uur gebleven, bijgekletst, Jacob alles laten zien (Kasoa is heel anders dan Awkwakaa dus het was rete interessant voor hem). En toen we een cola hadden gescored gingen we terug. Gelukkig liet hij me helemaal niet achter in de trotro zodat hij films kon kijken... Dus moest ik de helft van de weg alsnog alleen doen, dankjewel sir Jacob. Grapje, het was makkelijk en had 't al eens eerder gedaan en hij heeft duizend keer tegen de mate gezegd waar ik eruit moet (voor het geval ik dat zelf niet wist?) en dat ie goed op me moet letten (want je kunt ook zo lekker weglopen in een bomvolle trotro). Toch wel schattig.

Zaterdag hebben we gekoeteld zoals altijd en zondag was het tijd voor afscheid. Mijn beste vriend Steven (voor als jullie die nog niet kenden, ik had 'm beloofd in Nederland over hem te vertellen en ik hou me graag aan m'n beloftes dus bij deze: STEVEN!) was het weekend weg (naar een vriend of zo, normaal zit Steven ook niet in het weeshuis maar op school in Swedru alleen omdat het vakantie is moest ie weg en in de vakantie zit ie dus in het weeshuis zich te vervelen met z'n beste maatje Dida. Onee ik ben ook z'n beste maatje. Dida is een half, ik ben een half en samen zijn we z'n beste vriend) maar kwam speciaal voor mij voor een paar uur met trotro naar Awkwakaa om afscheid te nemen. Echte vriendschap bestaat nog! Na het afscheid met Steven drong het pas tot me door dat m'n twee maanden er echt op zaten. En ik wilde nog helemaal niet naar huis.

Om 12:00u zou Seth van de organisatie ons ophalen, maar Seth is een Afrikaan dus Seth kwam om 15:00u. Toen moesten wij ons haastten, maar híj was toch degene die te laat kwam? Het afscheid viel me alles mee, de kinderen gingen Thank you madam Jennyfah zingen en daarna knuffelen (Michael: 5 knuffels: score!), maar ik had gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben, maar dat kwam later pas. In de auto naar het hostel kwamen de tranen pas, en van Rome naar Amsterdam in het vliegtuig zat ik ook in m'n eentje te huilen op m'n stoeltje.

Van Accra naar Rome vloog ik met m'n beste matties, en van Rome naar huis was ik ook niet alleen maar besloot een invasie rasechte Chinezen met mij te vliegen én zich te nestelen op de stoelen rond om mij. Soms had ik het idee dat ik net terug van twee maanden China kwam. Maar ik kwam toch echt uit Ghana, en ik wilde en wil zo graag terug.

Komen we ook gelijk bij dat punt: Ja ik ga terug. Sowieso binnen vijf jaar, maar het liefst over twee jaar al (volgende zomer is niet haalbaar geloof ik). Verder ben ik ook van plan om sponseracties te houden, want ja het lijkt erop dat het weeshuis heel rijk is. Maar al die gebouwen, speeltuinen, klaslokalen, polythanks zijn gedoneerd door vrijwilligers en dus niet uit zak betaald. Er zijn maanden waarin de kinderen elke dag moeten huilen omdat er geen eten is, en dat wil ik niet nog een keer laten gebeuren. Ik heb geen concrete plannen, maar ideeën zijn meer dan welkom. Zodra ik meer nieuws heb komt dat uiteraard op deze blog en op FaceBook.

Bij deze wil ik iedereen die mijn blog heeft bekeken en ik hoop dat ik op z'n minst één iemand aan het denken heb gezet. Mocht je plannen hebben om naar Ghana te vertekken: tell me! En twijfel niet, gewoon doen, je gaat de tijd van je leven hebben.

Bedankt voor het lezen, ik vond het erg leuk om jullie vanuit Nederland en Ghana op de hoogte te houden van mijn avonturen. En jullie horen hopelijk snel meer over mijn sponseracties!

Jennifer

PS: Ik heb wat foto's op m'n blog gezet

5 aug t/m 12 aug

5 augustus

Een memorabele dag in de levens van Steven en Jennifer. Op deze maandagmorgen besloten wij namelijk beste vrienden voor altijd te worden. Steven is de mooiste jongen van de hele wereld, en z'n kledingstijl is op z'n minst kenmerkend te noemen. In Nederland zou die opvallen (en botte negatieve reactie's krijgen) in Ghana loopt ie er harstikke hip bij en is ie retepopulair. Oké dat weet ik niet, maar in ieder geval populair bij mij. Vanaf deze maandagmorgen waren Steven en ik onafscheidelijk. Iedereen vond ons aardig, op een onbekend iemand na en die besloot tegen Madam (de bazin) te vertellen dat wij een relatie hebben. Toen moesten we onze vriendschap beeindigen en had ik ruzie met Madam. Even voor de duidelijkheid: Steven en ik hadden of hebben geen relatie. Gelukkig na duizend keer uitleggen begreep Madam een beetje wat er aan de hand was (of wilde ze het eindelijk begrijpen, aangezien ieder ander -volwassenen- het gewoon begrepen hield zij stug vol dat ik hem geen aandacht mocht geven. Waarom? Steven is toch ook een weeskind die aandacht en liefde nodig heeft?) en mochten we weer vrienden zijn. Opluchting in Awkwakaa allom.

8 augustus

Een trieste dag in mijn Ghana avontuur. Ik werd voor de tweede keer ziek. Gelukkig hadden we yam met tomatensaus gegeten, en besloot ik deze lekker uit te kosten in onze kamer. Sorry Ryke, het spijt me nog steeds dat jij dat "moest" opruimen. Eigenlijk zou ik mij de volgende dag al moeten testen op malaria, maar malaria zit in je bloed en je raad 'm misschien al: bloed prikken. Iedereen die mij maar een beetje kent, weet dat als er iets is waar ik niet tegen kan dat bloedprikken, bloed afnemen of vaccinaties is. Dus eigenwijs als ik ben deed ik of er niks aan de hand was en ging vrolijk met kinderen spelen terwijl ik zo'n beetje alle symtonen van malaria had. Niet zeggen dat dat dom is en dat je aan malaria dood kunt gaan, dat weet ik ook wel maar mijn angst voor een Ghanees ziekenhuis nam de overhand (ik wil geen spoilers weggeven, maar ik ben uiteindelijk wel gegaan).

10 augustus

Weer een weekend weg met m'n nieuwe beste makkers Simone, Lotte en Bart (alias Simonia, Loetta en Barman). Ik vind Tina zei tegen me dat ze hele goede vrienden waren en misschien wilde ik daarom niet met hun op een project zat en ze heeft tegen me gelogen. Deze stoepkrijtjes zijn de beste medevrijwilligers die ik me maar had kunnen wensen, en ja dat mag gezegd worden!

Genoeg geslijm (ze betalen me 50 cedi om dit op m'n blog te zetten) terug naar het weekend. Zoals jullie weten ben ik twee keer naar Cape Coast gegaan. Één keer met Francesca, en later met Rosa. Ik vond die twee keer zo leuk dat ik nog een keer ging alleen nu met Lotte Bart en Simone. Eigenlijk ging ik mee omdat ik niet alleen op het weeshuis wou blijven, en we zouden speciaal voor mij de helft ergens anders doorbrengen maar dat leek ons toch niet zo'n goed idee (gereis met trotro's, gestress om een hotel te vinden) gezien mijn niet al te beste gezondheidstoestand. Dus bleven we maar het hele weekend in Cape Coast. Niet dat ik er iets van meegekregen heb, ik was nog zieker dan een hond. Ik ben denk ik nog nooit van m'n leven zo moe geweest, en ik dacht dat ik nooit meer energie zou krijgen. Kreeg bijna een hartverzakking, aangezien ik volgende week ga beginnen aan een sportopleiding en chronisch moe zijn is dan niet het beste wat je kunt overkomen. Hoe het met me is afgelopen horen jullie volgende week. Oké grapje, je kunt wel raden dat het allemaal goed is gekomen anders konden jullie dit nu niet lezen.

Maar goed: Cape Coast #3. We sliepen helaas niet in Oasis, maar we hadden een prima (oke zet hier maar vraagtekens bij, met prima bedoel ik vooral goedkoop voor de rest was het smerig) hotel en aten gewoon bij onze vriendjes van Oasis. Zaterdagochtend zijn we naar Cape Coast Castle gegaan, en daar heb ik precies niks van meegekregen want ik heb meer dan de helft van de tijd buiten in de schaduw (dat kleine beetje schaduw dat er was) gezeten. Ondanks mijn slechte gezondheidstoestand heb ik even goed wel genoten van m'n laatste weekendje weg, was alleen fijner geweest als ik gewoon gezond was.

Dan is het nu bijna tijd voor de laatste week. Ja ja, jullie zijn bijna van mij en mijn leuke verhalen uit Ghana af. Dat voelt Goed he?

Het vervolg

Ga er maar goed voorzitten, want ik verwacht dat het een lang verhaal wordt.

woensdag 31 juli 2013

In Awkwakaa heb je één pub, en Ryke (DUI) en ik vonden dat we deze pub minimaal één keer onveilig moesten maken. We besloten dat deze avond te doen, en eigenlijk hadden we geen zin maar we hadden het elkaar beloofd dus hop naar de pub. Daar aangekomen was er niemand, tegenvaller. Dus dan maar een drankje. We voelden ons gelukkig helemaal niet aangestaard (ik heb me nog nooit zo gevoeld in Ghana) dus we voelden ons welkom. De muziek stond keihard dus we konden elkaar ook goed verstaan, heel gezellig. Na ons drankje was er nog steeds niemand maar we besloten toch te gaan dansen. Er was één jongen op de dansvloer, en uiteraard koos meneer om met mij te "dansen". En Ryke maar lachen vanaf de zijkant. Uiteindelijk werd die jongen wel heel irritant en gelukkig was daar mijn reddende engel: zijn naam is mij ontgaan maar het uur daarop heeft hij er voor gezorgd dat er geen jongen in een straal van één meter bij mij in de beurt durfde te komen. God bless him. Om 21:00u (ja ja het werd echt bedtijd) hadden we 't gezien en gingen we met deze pub ervaring lekker slapen. De moskee wekte ons de vorige dag om half vijf weer, altijd gezellig.

donderdag 1 augustus

Ja ik ga elke dag tot mijn vertrek uitgebreid vertellen. Nee grapje. Alleen de "belangrijke" dagen, of de dagen die ík belangrijk vind.

Vandaag gingen we lekker de gebruikelijke dingen doen. Om 5:45u ging de wekker, opstaan, aankleden, haren doen en goooo. Knuffels ontvangen van kinderen, een goodmorning hier een goodmorning daar (als je ze, vooral de volwassen geen goedemorgen/middag/avond wenst worden ze boos en denken ze dat je ze niet aardig vindt), kinderen die in hun broek hebben geplast op schoot nemen. Daarna kindjes wassen, en vlak daarna kwam ons ontbijt al. Ik had alles goed voormekaar qua eten: geen pap en geen vis. Als de rest één van de twee at, kreeg ik gewoon iets anders. Na ons ontbijt of soms voor ons ontbijt (was elke dag anders, ze houden van variatie) gingen de kinderen ontbijten en wij (Bart, Simone, Lotte NL en Ryke DUI) hielpen dan met serveren. De kinderen kregen elke dag pap, soms rijstepap, soms havermoutpap soms bonen mais vis pap of een soort melk pap en als er geld was drie biscuitjes erbij. Het systeem van serveren veranderde elke dag, en er zat geen logica in dus mijn goede vriend teacher Isaac werd iedere dag boos op me. Een typisch gevalletje van chronisch ochtend humeur noemen we dat. Na ontbijt was er soms nog tijd om te spelen maar meestal gingen we tussendoor nog even afwassen. Lotte en ik gaan meedoen met Hollands got talent en ons talent is afwassen. U kunt uw stem uitbrengen door Ghana te sms'en naar 1234 en maak kans op een echte neger.Soms moesten de kinderen gelijk naar assemble. In rijtjes voor de school staan "Good morning class" "Goodmorning teachers and friends" zeggen, paar keer bidden, volkslied zingen ("God bless our homeland Ghana and make our nation great and strong ..........") en dan naar het lokaal marcheren. Wat vooral mijn goede vriend kleuterteacher Isaac goed voor mekaar was dat "zijn" kleuters eerder dan hij in het lokaal waren, en er dus een te gekke puinhoop van maakte. Elke dag weer. Clap for the kleuters! Clap - clap clap - clap - clap clap - clap

Onder schooltijd gingen we of dingen voor ons zelf doen, kamer opruimen of kleren wassen. Maar meestal ging ik ergens in een klas zat en de kinderen een beetje opjutten dat ze niet meer luisteren. Grapje. Op deze dag was er geen school en liepen alle leerlingen in en uit de lokalen. Lotte en ik besloten de leraren te gaan interviewen, en hadden een leuke leraar te pakken. Hij hield niet van fufu (zo'n beetje het lievelingseten van iedere Ghanees), het ging niet goed met 'm, hij hield niet van dansen en hield niet van mensen. Ja dat was een gezellig gesprek. Z'n vrienden waren al net zo gezellig.

Na "school"tijd was het weer tijd om spelletjes te doen, kinderen te wassen en zelf te eten. Na het eten gingen we nog verder spelen of praten met de oudere kinderen en daarna vroeg te bed. En zo iedere dag door, met soms een verassende wendig.

Het YOLO weekend

Ja, YOLO is zo 2012 of zo, maar ik ben net terug uit Ghana en daar lopen de mensen achter dus wij mochten nog YOLO zeggen.

We begonnen vrijdag 3 augustus, met een enorm ontbijt. Het paasontbijt van de basisschool is er niets bij. 6 crackers en een kopje thee. Nee ik was niet zo blij met dit "ontbijt" (het is nog niet eens een tussendoortje!), dus had ik even geregeld dat we brood met ei kregen. Kregen we pas een uur later, maar maakt niet uit. Ondertussen wilde we een hotel regelen want we (Lotte, Simone, Bart NL) wilde het weekend het weeshuis even laten voor wat het is. Was nog een heel probleem, want de verbinding is slecht of de receptiemensen begrijpen niet wat je wilt. Paar geprobeerd, niks bereikt en de dag bereikte al haar middaguur. Toen kwam reddende engel George van de administratie en die heeft een hotel in Hohoe voor ons gefixt. Konderen we om een uur of 2 eindelijk gaan. Met de trotro naar Swedru, vandaar naar Accra (was even vergeten dat je dan niet naar Swedru moet maar naar Kasoa, dus we hebben de weg naar Swedru twee keer gezien) en toen Hohoe. Duurde allemaal iets langer dan gedacht, om 12 uur 's avonds stonden we eindelijk in Hohoe. Op naar een taxichauffeur die ons naar het hotel kon brengen. Hadden we eentje gevonden, is ook niet zo'n hele opgave aangezien we blank zijn en licht geven in het donker. Meneer vroeg er DRIE MILJOEN CEDI (= 1 milj euro) voor. Het hotel dat we hadden geregeld stond namelijk in Ho. Ja wisten wij veel! Zien we er Ghanees uit dat we dat weten? Gelukkig wilde meneer ons wel naar een ander hotel brengen, en de receptiejongen daar was erg blij dat we hem hadden wakker gemaakt omdat we twee kamers zochten.

De volgende dag weer een geweldig ontbijt: een ei en een theetje. Uit protest hebben we de suikerklontjes meegenomen. Op naar de Wli watervallen! Wonder boven wonder bereikte we deze zonder kleurscheuren en hebben Simone en ik heerlijk gezwommen terwijl Bart en Lotte toekeken (kan ook leuk zijn). We hadden ook een erg leuke gids bij ons Steven (elke jongen heet Steven) en Steven kan nu in het Nederlands schelden. Clap for Steven. Na de watervallen wilde we eten, en belanden we bij het restaurant van een Duitse mevrouw met een papegaai. We wisten niet wat we de rest van het weekend wilde doen, dus pakte ik mijn reisgids en besloot dat we naar het apenbos gingen en daar slapen en zondag weer naar "huis". Zo gezegd zo gedaan, Duitse vrouw had ons geholpen en alles was geregeld (en het hotel stond echt in het apenbos, en niet aan de andere kant van Ghana of zo). Wilde we terug lopen naar de main road, ontmoetten we daar onze nieuwe vriend Rasta. Rasta ging toevallig naar Hohoe, en wij moesten daar ook weer heen dus hij wilde ons wel meenemen in z'n super luxe auto. Oké, voor ik begreep wat ie zij zat de rest al in z'n auto dus toeren maar. Rasta heeft ons keurig in Hohoe gebracht, niet verkracht of bestolen of zo, ons de juiste trotro gewezen en tegen de mate gezegd waar we heen willen en toen was ie verdwenen. En we wilden hem nog wel bedanken met wat cedi's, maar we zullen je nooit vergeten Rasta. Met de trotro naar het apenbos, en toen konden we niet verder. De weg was zogenaamd onbegaanbaar, en kon alleen met een motor bereikt worden. Oké, de trotro motor dan maar gebruiken. Spring maar achterop bij... En woei weg waren we. Simone en ik gingen minstens 130 km per uur, en Bart en Lotte sukkelde er een beetje achteraan. Simone en ik hadden de tijd van ons leven, en heel blij dat we dichtbij elkaar bleven. Alleen op het eind hield ik m'n hart vast, want mijn chauffeur ging opeens afstand nemen van Simone en ik zag een horrorscenario voor me. Zo ver is het niet gekomen, want we waren er al. Ingecheckt en alles, en toen konden we naar onze kamer in het dorp lopen. We sliepen namelijk in het huis van een man die we niet kende. Daarna gingen we eten met een groep andere vrijwiligers, en ze vroegen totaal niet onbeleefd of ik misschien trek had (ik at gelukkig maar vier borden rijst dus dat viel mee). 's Avonds hadden we een verhalenverteller maar we begrepen het niet, en daarna ging een groep kinderen drummen en dansen en moesten we meedansen. Op zich wel leuk, maar we hebben dit ook zo vaak in het weeshuis gehad dus niet heel bijzonder. Zondag stonden we om 6 uur bij de receptie want we gingen aapjes voeren. Bananen gekocht, en de aapjes kwamen vanzelf. Het was echt super leuk, en we waren een beetje bang dat de apen zouden bijten maar we leven allevier nog. Na het voeren bij de receptie gingen we ergens anders in het dorp waar grote apen zaten, en daarna nog een wandeling door het bos maken waar ook weer apen zaten. Één ding is zeker, we hebben apen gezien.

Na de apen zijn we terug gegaan naar de main road, gewoon met de saaie taxi in plaats van trotro motor en zijn we goed en wel thuisgekomen. Ons weekend was meer dan geslaagd.

Tot de volgende blog!

Back in town!

Ben vanmiddag terug in Nederland gekomen. Zal deze week de afgelopen weken in Ghana uitvoerig beschrijven, aangezien ik geen kans zag om op internet te komen (was afgelopen vrijdag wel weer terug in Kasoa, maar de elektriciteit was eraf dus geen internetcafe voor mij). Wilde alleen even laten weten dat ik veilig en wel thuis ben, heb nog niet echt last van een return shock maar ben zo moe van alles. De foto's volgen snel op FaceBook en zal er ook een paar op mijn blog zetten.

Jullie horen ergens deze week weer van me!

Terug op het oude nest!

Eindelijk even de mogelijkheid om naar Swedru te gaan, dat is waarschijnlijk de dichtstbijzijnde internet mogelijkheid. Het is best een eindje rijden met trotro en/of taxi, dus ben ik zeker niet iedere dag. Deze keer zal het echt een warboel van verhalen worden, want ik heb geen idee meer wat ik de afgelopen twee weken (ongeveer) gedaan heb.

Onze laatste dag in Kasoa hebben we (Joris, Rosa en ik) alle weeskinderen en wat begeleiding meegenomen naar een strand in Accra. We hadden een busje gehuurd, en ze hadden ons verzekerd dat het een grote bus zou zijn waar alle kinderen in zouden passen. Dit was uiteraard niet het geval. Ze hadden gewoon een trotro gehuurd, en de oudere jongens moesten zelfstandig naar het strand komen omdat we er niet allemaal in pasten. Inmiddels begin ik aan dit soort "eigenaardigheden" te wennen (in de taxi naar "het overstappunt" voor Swedru zaten we -Rike, uit Duitsland, en ik- met z'n tweeen op de bijrijdersstoel, vier mensen op de achterbank en iemand in de achterbak met de achterdeur open. African way of life! Heerlijk!). Het strand vonden de kinderen helemaal geweldig, en wij hadden ook een super leuke dag. 's Avonds zijn we uit eten geweest met Auntie Rose (de bazin van het weeshuis) en haar dochters Vivian en Jennifer (zij vond het geweldig dat we dezelfde naam hebben). Al met al een meer dan geslaagde dag. Helaas is het niet mogelijk om de kinderen van dit weeshuis mee te nemen naar het strand, dat zijn er gewoon veel te veel!

Zondag vroeg werden we om ZEVEN UUR 's morgens opgehaald door Tina (van de organisatie) en gingen we eerst mij terugbrengen naar Awkwaakaa en ik wilde Rosa graag laten zien hoe ik daar leef, dus heb ik haar een soort van rondgeleid (ik had hulp van alle kleine kinderen, maar goed). Het afscheid was een heel klein beetje moeilijk, maar de kans is heel groot dat ik m'n laatste zaterdag weer even terug ga en dan echt afscheid neem. Terug op "het oude nest" was iedereen zo blij me te zien, de kinderen riepen allemaal mijn naam toen ik de auto uitstapte en ik had amper nog een idee wie iedereen was (heel slecht ja, maar inmiddels weet ik het weer!). Dus een warm welkom, en de dagen daarna (toen ik alleen was) waren ontzettend vermoeiend. Ik was de enige obruni (blanke) in het dorp en misschien wel de wijde omgeving, dus iedereen wilde mijn aandacht en met me spelen/praten/knuffelen/dansen. Het was ook wel fijn om alleen te zijn, maar gelukkig ben ik al een hele tijd in het gezelschap van Lotte, Simone en Bart uit Nederland en Rike uit Duitsland (zij is hier via een andere organisatie, dus ik wist niet dat zij ook zou komen): HOI JONGENS!

Van het weekend ben ik niet weggeweest, en was ik ook niet van plan. Rike ging naar een vriendin in Accra, en de anderen zouden naar Cape Coast (waar ik dus al twee keer ben geweest, dat is wel genoeg) gaan maar Bart en Simone waren ziek. De afgelopen dagen heb ik vooral veel met de kinderen gespeeld. Ik heb ze wat spelletjes geleerd zoals Chinese Muur, poortentik, twister (getekend in het zand) en bokspringtikkertje. Ze vinden vooral Annemaria Koekoek een heel leuk spel, dus dat spelen we nu dagelijks de hele dag door. Zelfs de leraren vinden het leuk, alleen die zijn dan weer zo flauw om nee te zeggen als ik vraag of ze mee willen doen... Diep van binnen...

Dit wordt echt zo'n onsamenhangend verhaal als ik had verwacht. Gister vroegen de jongens of ik mee wilde spelen met voetbal, dus ik ja zeggen en me helemaal omkleden en op naar het voetbalveld. Ik heb de bal welgeteld 1 keer aangeraakt, en dat was met de aftrap... Ze wisten of niet dat ik meedeed (terwijl ze me speciaal vroegen?) of ze vonden me heel slecht. Het was ook niet echt voetbal. Degene met de bal rende naar het doel en scoorde (of niet) maar keek niet op of om naar teamgenootjes. Ben er vrij snel meegestopt, hopelijk krijg ik voor ik wegga nog een tweede kans.

De afgelopen twee weken waren examens op school, en dat gaat er een tikkeltje anders aan toe dan op scholen in Nederland. Sowieso zijn het overgangsexamens, en ze zijn heel belangrijk maar voor de toets begint moet de leraar eerst nog even aan een andere leraar vragen hoeveel vragen de toets eigenlijk telt (alsof ie dat zelf niet kan lezen) en hoe lang de toets duurt. Hele goede voorbereiding dus. Vervolgens duurt het een kwartier voordat iedereen een pen of potlood heeft en dan kunnen we eindelijk beginnen. Maar eerst wachten totdat iedereen zijn of haar naam op het blaadje heeft geschreven (dat schijnt de moeilijkste opdracht van allemaal te zijn). Eindelijk beginnen, en dan blijkt er in het hele lokaal maar 1 gum te zijn. De kinderen moeten de leraar om de gum vragen als ze het fout hebben, dus het is nooit echt stil in het "lokaal" (alleen klas 6 en de kleuterklas hebben een echt lokaal met muren van cement, de rest krijgt les in een soort houten hok). Dat komt ook doordat de leraren met elkaar in het lokaal gaan staan en vrolijk hun weekend gaan bespreken (ze kunnen niet veel gedaan hebben in het weekend, want ze wonen ook op het terrein van het weeshuis en zien elkaar dus altijd). Ik ben heel benieuwd naar hoeveel kinderen er nou over mogen naar de volgende klas, ik denk dat er veel blijven zitten en dat is niet omdat ze zo dom zijn...

Vorige week was er een dag geen les, omdat de leraren (beste reden ooit) de examens moesten nakijken. Ook dit gaat heel anders dan in Nederland. De leraren kijken inderdaad de examens na, maar er zijn zoveel examens dat de leerlingen ook mee moeten helpen (wat betekent dat als jij in klas 6 zit en je beste vriend in klas 5 en je kijkt die klas na, je gewoon dingen goed kunt rekenen die fout zijn ze controleren het niet). Ik heb een leraar geholpen, en hij vroeg me serieus of ik kan nakijken... Uh ja, dat kan ik wel. Maar toch weer een goed ding gedaan die dag.

Vanmorgen was er geen les, want de leraren hadden een lerarenmeeting (ze hebben altijd een lerarenmeeting, want ze zijn naast collega's ook vrienden dus ik begreep niet helemaal waarom er een speciale meeting moet komen). Klas 5 en 6 hadden dus ook geen leraar, en Lotte en ik besloten ze een paar spelletjes met ze te gaan doen. We begonnen met galgje, een groot succes maar na een stuk of 6 woorden wilde ze wel iets uitdagenders. Oke. Commando pinkelen maar eens proberen dan. Eerst begrepen ze er drie keer niks van, maar ook dit werd een groot succes. Na een heleboel potjes ben ik er maar mee gestopt, want mijn stem was een beetje naar de knoppen geraakt. Ik begrijp nu ook waarom sommige leraren in de klas slapen, lesgeven hier is zo vermoeiend. Die kinderen kennen geen grenzen, luisteren amper (tenzij je ze slaat, en zelfs dan maar voor een paar minuten, en ik ga die kinderen absoluut niet slaan) en ze begrijpen dingen ook niet zo heel snel. Uiteindelijk waren kinderen zo goed dat het voor mij te moeilijk werd om ze "af" te krijgen.

En nu ben ik hier met Rike in Swedru, want we wilden er gewoon even uit. De kindjes waren bang dat ik niet meer terugkwam, zo schattig. Maar met alleen m'n rugzak kom ik niet heel ver, dus ik heb ze gerustgesteld.

Dit weekend ga ik met Lotte, Simone en Bart naar de Volta (of iets dergelijks, stiekem weet ik niet eens wat het precies is).

En ik ben waarschijnlijk heel veel vergeten, want ik heb veel meer dan dit gedaan dan de afgelopen twee weken. Ik weet het gewoon niet meer!

Groetjes uit Ghana!

Laatste berichtje uit Kasoa!

Hoi, daar was ik weer! Dit is m'n laatste berichtje vanuit Kasoa, de stad waar het weeshuis dichtbij staat. Ik weet niet wanneer ik weer iets op m'n blog zal zetten, aangezien een internetcafe bij het andere weeshuis veel verder weg is, zodra ik ergens op internet zal ik van me laten horen.

Stiekem heb ik geen idee meer wat ik de afgelopen dagen heb gedaan, dus ik heb m'n dagboek meegenomen om het op te zoeken haha.

Maandag

Na het internetten zijn we naar de Melcom (een soort supermarkt/winkel van sinkel winkel) gegaan, want ik was op zoek naar iets voor op brood (het brood is hier echt niet lekker, en je krijgt er ook geen beleg bij of zo, je krijgt gewoon brood en dat is het).Bij de Melcom hadden ze dit niet dus zijn we maar weer weggegaan. Daarna zijn we terug naar het weeshuis gegaan, beetje koetelen en voetballen met de kinderen. Eigenlijk wat we normaal altijd doen. Als avondeten hadden we rijstepap, en als er iets is wat ik niet lust is het rijstepap. Of eigenlijk alle soorten pap die je maar kan bedenken. Ik heb voor als ik straks weer in het andere weeshuis ben, ook een lijstje gemaakt met eten dat ik wel en niet lekker vind, hopelijk begrijpen ze het dan wel (ik had gezegd dat ik geen havermoutpap luste, kreeg ik het verdorie de volgende dag weer. Net zo als je zegt dat je iets wel lekker vindt, bijv. pannenkoeken: we kregen het daarna vier dagen achterelkaar -ene keer voor lunch, andere keer voor diner-).

Dinsdag

In Cape Coast had ik een paar ansichtkaartjes voor naar huis te sturen gekocht, maar uiteraard konden we daar geen postkantoor vinden dus vandaag gingen we maar op zoek. Hadden iemand mee van het weeshuis, maar volgens ons (Rosa NL en ik) sprak ze maar drie woorden Engels, dus dat ging lekker. We gingen lopend naar het postkantoor, maar natuurlijk verkochten ze daar geen postzegels. De taxi gepakt naar een ander postkantoor, en daar hadden ze gelukkig wel postzegels. We zijn de halve middag in de weer geweest voor postzegels, maar ze zijn op de bus! Na het postkantoor gingen we de markt op voor mijn graag gewilde broodbeleg. De markt is echt een verzameling van allemaal kleine kraampjes waar ze de meeste nutteloze dingen verkopen, en vaak verkopen ze ook nog eens allemaal het zelfde. Ze verkopen er veel, maar we konden niemand vinden die broodbeleg verkocht. We hebben wel snoepjes gekocht, want deze zaterdag gaan we met alle weeshuiskinderen (een stuk of 18) en de "begeleiders" naar het strand als afsluiter voor mij en Rosa (Rosa vliegt zondag weer naar Nederland).
Uiteindelijk heb ik broodbeleg gevonden, dus kom maar op met dat brood! Ik heb genoeg cheese spread, jam en chocopasta voor een heel weeshuis (haha...).

's Avonds gingen we weer koetelen met de kinderen. Ga ze stiekem wel een beetje boel missen als ik straks terug ga. Gelukkig weet ik dat daar ook hele lieve kinderen op mij wachten, maakt het een beetje minder "erg" om weg te gaan. En misschien dat ik nog een keertje langs kan gaan, want zo ver is het niet van hier.

Woensdag

Vandaag zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan. Deze keer omdat er een jongen uit het weeshuis ziek was, hij kon niet meer praten en alleen maar hoesten. Dus Rosa en ik met hem mee. Hij werd daar een soort van onderzocht, de arts vroeg nog net niet aan ons wat de jongen heeft maar goed. De arts wilde z'n speeksel of iets onderzoeken, maar dit ziekenhuis had geen laboratorium, dus moesten we naar een ander ziekenhuis. Hup met de taxi daarheen. Dat was ook weer een belevenis op zich, als er geen groot bord "clinic" had gestaan had je misschien niet eens geweten dat het een ziekenhuis was. We hadden ook geen idee wat we moesten doen en waar we heen moesten. Blijkbaar hoefde je je nergens te melden, maar kon je gewoon naar de "kamer" gaan waar je heen moest. Dus wij naar het laboratorium, dat was gewoon een kleine ruimte waar iedereen in en uit liep. Er liep zelfs een vrouw met brood op d'r hoofd, want dat wilde ze verkopen. De televisie stond aan, en 1 arts was gewoon vrolijk aan het televisie kijken. Ik vraag me af hoe ze op deze manier betrouwbaar onderzoek kunnen doen, alle bacterien gaan volgens mij gewoon doorelkaar. De jongen moest daar z'n speeksel iets afgeven, en toen konden we weer gaan.

Hierna gingen we naar de naaister, want zij gaat voor Rosa en mij jurken maken. Auntie Rose, de bazin van het weeshuis, was zo slim geweest om alleen voor Rosa stof te kopen dus mijn jurk kon nog niet worden gemaakt. We hebben daar de hele middag gewacht, totdat ze eindelijk klaar was. Maar het resultaat mocht er wezen, hopelijk maakt ze van mijn stof ook zo'n mooie jurk!

's Avonds heb ik weer voornamelijk geknuffeld met de kleine kindjes, klapspelletjes gespeeld en gevoetbald met de jongens. Ze zijn veel beter dan ik, en kennen allemaal moeilijke trucjes, maar ze vinden het heel leuk als ik meedoe.

Donderdag

Vanmorgen zijn we eerst terug naar het ziekenhuis gegaan, want die jongen moest ook ochtend speeksel iets geven. Nu wisten we wel direct waar we heen moesten. Het potje werd in een kartonnen doos gezet, en toen was het geregeld. Ze vroegen niet eens om zijn naam of ID-kaart. Ben benieuwd of ze wel weten wat ze ermee moeten doen! Maandag moet die jongen terug voor de uitslag, Rosa en ik zijn hier dan niet meer, dus we hopen dat ze het niet vergeten.

Daarna zijn we met Auntie Rose naar de markt gegaan, om een stof voor mij uit te kiezen (nou eigenlijk koos zij de stof, en zei ik maar dat ik 'm mooi vond ;)). Terug naar de naaister, en we vertrouwen erop dat ze de jurk nu maakt zodat we hem over een paar uurtjes op kunnen halen. Heb ik toch nog mijn Ghanese jurk!

Nou dat was zo'n beetje de week. We doen over het algemeen niet veel. We staan rond half zeven op (soms eerder, soms later), douchen en wachten tot we ontbijt krijgen. Meestal wachten we tot de schoolkinderen naar hun klaslokaal gaan, want ik vind het "ritueel" dat ze hebben voor de school begint, zo leuk. De kinderen moeten per klas in een rij staan, zingen het volkslied en nog een paar andere liedjes en marcheren dan naar hun klaslokaal. Aan het eind van de schooldag, gaan ze weer in die rijen staan, zingen weer wat liedjes, klappen een paar keer in hun handen en gaan naar huis (en de weeskinderen blijven uiteraard op het weeshuis). Na dit ritueel gaan wij meestal ergens heen, naar de markt, internetcafe zoiets. Onder schooltijd is er namelijk niet veel te doen, op een paar kleine kindjes na, die gaan niet naar school. En er zijn ook altijd wel een stuk of vijf kinderen gewoon op de binnenplaats, terwijl ze eigenlijk in de les horen te zitten. Deze week zijn er examens, en er hangt een heel mooi schema van welke vakken er op welke tijden zijn, maar ze houden zich er helemaal niet aan. Als er staat 9:00u, beginnen ze pas om een uur of 10.

Als we weer terug op het weeshuis zijn, gaan we lunchen en soms nog een keer weg of gewoon wat spelen met kinderen die om de een of andere reden niet in het klaslokaal zitten. Als de school uit is, begint het eigenlijk pas voor ons. Afgelopen week heb ik vier (van de 10) badminton rackets gegeven, en de kinderen die ermee gespeeld hebben vonden het prachtig. Uiteraard is alles nu wel kapot, maar goed, ze hebben er veel plezier aan beleefd! Op dit weeshuis eten we al best wel vroeg, meestal rond 5 uur. Hier krijgen we ook bijna elke dag hetzelfde. Ze vragen elke dag "Wat wil je eten vanavond?" maar eigenlijk hebben we geen keus, het is toch altijd rijst. Soms rijstbal in een soort tomatensaus, of jollof (tomatensausrijst met een paar stukjes groenten) of rijst met tomatensaus erover heen. Het is niet echt varieerd. Op het andere weeshuis aten we pas rond 7 uur, en dan wel iets gevarieerder. We kregen daar ook bijna elke dag fruit. Verder zijn er eigenlijk weinig verschillen tussen weeshuis #1 (waar ik zondag naar terug ga) en weeshuis #2 (waar ik nu ben). #2 is veel kleiner, minder kinderen, maar even goed de kinderen willen hetzelfde: veel aandacht, en het liefst jou voor hen alleen. Het lijkt erop dat iedereen in dat land goed kan dansen, dus ook de kinderen. En ze houden allemaal van sport (dat komt in mijn geval goed uit!).

Morgen komt de kapster om sowieso Rosa's haar te doen, ze wil van die Afrikaanse vlechtjes, en misschien dat ik er ook een paar neem (eerst even kijken hoe het eruit ziet). Zaterdag gaan we met de weeskinderen naar het strand (zin in!) en daarna met Auntie Rose, Jennifer en Vivian (haar dochters) uiteten om het echt af te sluiten. Tussendoor ook nog m'n koffers opnieuw pakken, want zondag ga ik alweer terug naar weeshuis #1! Deze twee weken zijn echt super snel gegaan, net als alle weken eigenlijk. Ik zit hier nu alweer bijna een maand, de tijd gaat zo snel.

Bedankt voor de reacties! Hartstikke leuk om te lezen!

Groetjes uit Ghana!

Jennifer